De wekker gaat vroeg, we gaan vandaag wandelen naar het meer. Het ontbijt is in de grote mooie centrale ruimte van het hotel. Er is ons toast met eieren belooft. Die komen ook met daarnaast koffie en de traditionele gerechten uit China. Ik kies voor de toast met eieren en koffie. Ik probeer in mijn beste chinees nog zout te krijgen ,maar eer dat er is ben ik al vertrokken.
De bus arriveert en we vertrekken naar het meer. Halverwege een in aanbouw zijnde weg worden we gedropt met de gids en we beginnen aan de wandeling. Nog geen meer te zien, wel modder en rakelings langsrijdende (vracht) auto’s. Nadat iedereen onder de modder zit en we een lokale boer met zijn trekker los hebben getrokken lopen we via een pad richting het meer. Door de regen is het grasland nat en drassig. Ik loop op mijn 9 jaar oude nikes waarvan de zolen door de hete zon in Lijijang zijn losgelaten. Ik heb dus al snel natte voeten. We lopen tussen de koeien (kruising tussen Yak en koe), de paarden en de varkens richting het meer. Echter door de regen is verder gaan geen optie meer. Het is de drassig. We besluiten via een heuvel terug te gaan. Vanaf de heuvel kunnen we dan alsnog het meer zien. Echter dit loopt uit op een survivaltocht waarbij we slootje moeten springen en via smalle balken het water moeten oversteken.De groep splitst zich en ik ga met 5 anderen de heuvel beklimmen. Door de ijle lucht ben ik snel buiten adem, maar dit belemmert mij er niet van de top te halen en van het uitzicht te genieten. Boven op de top is een typische Tibetaanse ceremonieplek voor de doden te vinden. Wanneer er iemand is overleden bepaald de lama waar de persoon in reïncarneert . Vervolgens wordt het lichaam na 3 dagen in 360 stukken gesneden en aan de vogels gevoerd op deze ceremonie- plek. De resterende botten worden vermalen en verstrooid. Gelukkig is er niemand recentelijk overleden dus geen kaal gevreten botten.
De groep voegt zich weer bij elkaar onderaan de berg en na betaling van de “entree” aan de boeren vertrekken we naar een Tibetaanse familie waar we worden verwelkomt met Yak- kaas, pindas en gepofte gerstkorrels . Alles geprobeerd natuurlijk, maar niet te eten. De Yak kaas is zo zuur, dat je kaken krimpen. De suiker die je er bij moet eten verandert daar niets aan.
Na het bezoek gaan we lunchen op zijn Tibetaans. Het yak vlees is wel lekker, maar de yak-boterthee niet.
Omdat ik nog steeds natte schoenen en sokken heb, gaan we even kijken of we hier iets nieuws kunnen kopen. Helaas ontbreekt het ons aan tijd om goed te zoeken, dus stappen we op de openbare bus nr. 4 richting een Tibetaans klooster. Halverwege kopen we een ticket en stappen we over in de kloosterbus. Deze brengt ons naar het Songzanling klooster.
Dit 300 jaar oude klooster is in de jaren 60 tijdens de culturele revolutie verwoest en wordt nu opnieuw opgebouwd. Het behuisd 2 enorme Boeddha’s. Niet zo mooi als de vorige, maar zeker het bekijken waard. Er wonen naar schatting nog 700 monniken. Joyce koopt een armband bij de monniken, die persoonlijk gezegend wordt door een gebed.
Terug in de stad eten we wat in hetzelfde restaurant en gaan terug naar het hotel.
Om acht uur vertrekken we met 2 busjes naar een wat later bleek Tibetaanse dinershow. Een naar schatting 700 chinezen worden door een deur naar binnen geperst,( chinezen hebben echt geen geduld en dringen allemaal voor) en nemen plaats op houten banken met voor je een smalle tafel met wat “snacks”. Rijstwijn, yak thee en gerstkorrels. Zo ook wij. Het is een kleurrijke entourage met grote foto’s aan de muur van de leiders van China. Dit zie je trouwens vaker. Ik vermoed dat het te maken heeft met de onderdrukking van Tibet, waarbij de eigenaren blijkbaar willen aangeven geen weerstand te hebben tegen China hopende dat ze goedkeuring krijgen van de autoriteiten voor hun activiteiten.
De Tibetaanse dans gaat vooraf aan een lange introductie van Chinese humor die voor ons niet te volgen is en daarom ook niet humoristisch is. De Chinezen daarentegen vermaken zich goed. Tussendoor komen compleet gegrilde geiten of halve Yaks voorbij voor de groepen die deze vooraf besteld hebben. Het begint voor ons westerlingen leuk te worden nu een van onze groepsleden deelneemt aan een soort Chinese touwtrek wedstrijd, waarbij hij trouwens na de eerste poging al afvalt. Oorzaak, NL 65 kilo, CS 85 kilo. De uiteindelijke winnaar mag met één van de danseressen “trouwen”. Het geheel word afgewisseld door zang en dans. Leuk voor een Chinees, maar ik zie de humor er niet van in.
Terug naar het hotel dan maar en lekker naar bed. De volgende dag wordt weer een lange reisdag.
Om acht uur vertrekken we met 2 busjes naar een wat later bleek Tibetaanse dinershow. Een naar schatting 700 chinezen worden door een deur naar binnen geperst,( chinezen hebben echt geen geduld en dringen allemaal voor) en nemen plaats op houten banken met voor je een smalle tafel met wat “snacks”. Rijstwijn, yak thee en gerstkorrels. Zo ook wij. Het is een kleurrijke entourage met grote foto’s aan de muur van de leiders van China. Dit zie je trouwens vaker. Ik vermoed dat het te maken heeft met de onderdrukking van Tibet, waarbij de eigenaren blijkbaar willen aangeven geen weerstand te hebben tegen China hopende dat ze goedkeuring krijgen van de autoriteiten voor hun activiteiten.
De Tibetaanse dans gaat vooraf aan een lange introductie van Chinese humor die voor ons niet te volgen is en daarom ook niet humoristisch is. De Chinezen daarentegen vermaken zich goed. Tussendoor komen compleet gegrilde geiten of halve Yaks voorbij voor de groepen die deze vooraf besteld hebben. Het begint voor ons westerlingen leuk te worden nu een van onze groepsleden deelneemt aan een soort Chinese touwtrek wedstrijd, waarbij hij trouwens na de eerste poging al afvalt. Oorzaak, NL 65 kilo, CS 85 kilo. De uiteindelijke winnaar mag met één van de danseressen “trouwen”. Het geheel word afgewisseld door zang en dans. Leuk voor een Chinees, maar ik zie de humor er niet van in.
Terug naar het hotel dan maar en lekker naar bed. De volgende dag wordt weer een lange reisdag.
25 juli 2011, dag 16