22 juli 2011, dag 13

Vandaag loopt de wekker niet te vroeg af. We hebben om half negen afgesproken met een paar groepsgenoten om te ontbijten in de stad. Echter dit loopt iets anders als Bart belt vanuit Frankrijk. Hij is net terug van stappen en halfdronken heeft hij eindelijk contact met Kim.
We gaan op eigen gelegenheid naar een bakkerij om lekkere broodjes te halen. Om half tien verzamelen de sportievelingen onder ons voor een fietstocht naar een oud dorpje aan de voet van de 5590 meter hoge snow mountain.
Na het instellen van de zadels vertrekken we en worden we opgenomen in het drukke verkeer. Na 15 minuten verlaten we de drukte en fietsen we over een lange weg richting de berg.
In het dorp aangekomen valt direct op dat de tijd hier heeft stil gestaan. De bevolking bestaat voornamelijk uit boeren en onderweg worden diverse traditionele landbewerkers gespot. De mensen in deze regio zijn NaXi Chinezen. Hun uiterlijk is donkerder en ze hebben een minder Chinese uitstraling. In het dorp lijkt de gemiddelde leeftijd erg hoog gezien de mensen die we onderweg tegenkomen. Men draagt traditionele kleding en zijn geliefd foto object voor de toeristen.
Tijdens een wandeling in het dorp ontmoeten we een klein vrouwtje die ons haar 400 jaar oude huis wel wil laten zien, en ons thee wil aanbieden. Onze reisgids is erbij en kan goed als tolk optreden dus besluiten we mee te gaan. Het vrouwtje tovert allerlei nootjes, vruchten en dergelijk op tafel samen met vers gezette green tea. Ze heeft allerlei boeken met teksten van toeristen die haar huisje hebben bezocht. Wanneer de thee op is, en de foto’s zijn genomen gaan we naar een klein restaurantje waar we typische NaXi gerechten voorgeschoteld krijgen. Dit is één van de beste lunches die ik heb gehad deze rondreis. Van soufflés van geitenkaas tot pittige beef schotels, allemaal heerlijk.

Na de maaltijd gaan we naar de wereld beroemde dokter Ho. Deze in witte doktersjas gestoken en met typisch Chinese witte sik afgestudeerde arts is na het communistische tijdperk zich gaan specialiseren in het genezen met kruiden. De kruiden haalt hij van snow mountain en als ik de berichten die hij in zijn zeer rommelige praktijd overal heeft rondslingeren moet geloven, heeft hij al vele mensen genezen. Hij wijst nog even op het bezoek van Chris Zegers, prinses Maxima en JP Balkenende. Zij zijn allen hier geweest verteld hij. Wie goed oplet ziet dat hij per land alle informatie verzameld, van kranten knipsels tot visitekaartjes. De man spreekt gebrekkig Engels en praat vol over wat hij allemaal kan met de kruiden. Tijd voor actie denken wij, en één van onze reisgenoten werp zich op als patiënt. Na het stellen van vragen als, heeft u rugpijn, bent U moe (iets waar iedere toerist last van heeft op zo’n reis  met bedden als planken) het voelen van de pols en bekijken van de tong, heeft dr. Ho de diagnose gesteld. Hij loopt naar zijn magazijn en haalt een ondefinieerbaar als hout zaagsel uitziende stof tevoorschijn welke hij in een papiertje opvouwt. Dit is voor extern gebruik. Voor intern gebruik wordt een gelijk uitziende stof ingepakt en daar moet thee van getrokken worden. Betalen hoeft niet zolang je maar een donatie doet. De tweede en derde patiënt waaronder Joyce ondergaan dezelfde behandeling. Het valt wel op dat de onderzoeken per patiënt korter worden en dat de “medicijnen” verdacht veel op elkaar lijken. Zal de donatie te laag zijn?
Al met al een leuke ervaring maar of het werkt!. De tijd zal het leren.

Tijd voor sport. Met z’n vieren besluiten we naar de tempel te fietsen die zich op de helling van snow mountain bevind. De rest van de groep gaat met de Bloem naar een park in de stad.
De 7 km lange klim start met een vals plat maar gaat al gouw over in een stevige klim. Na een uurtje hebben we de tempel bereikt. We zijn allemaal wat tempelmoe, dus besluiten we weer terug te fietsen. De afdaling gaat een stuk makkelijker totdat Ivo een leuk pad ontdekt naast de weg. Ik besluit deze te nemen en Ivo volgt. Na een steile afdaling over stenen en zand belanden we bij een beek. We springen over de beek en geven de fietsen door. De afdaling wordt nog steiler en ik kan niet meer stoppen. De voorrem werkt niet en het achterwiel heeft geen grip. Ik spring er af en loop het laatste stuk. Ivo redt het op de fiets en samen klimmen we nog een stukje totdat we weer op de weg belanden. De rest van de afdaling gaat lekker vlot. Terug in het dorp weten we niet hoe we terug moeten naar de stad. Het kaartje van de fietsenverhuur is niet duidelijk, dus besluiten we het maar te vragen. Na diverse pogingen en in diverse richtingen te zijn gestuurd komen we aan bij ons hotel in Lijiang.  Even lekker uitrusten met een broodje uit de bakkerij en wat drinken brengt ons weer tot rust.

De rest van de groep arriveert ook. Zij zijn naar het nabij gelegen black dragon pool gegaan om even lekker te relaxen. Voordat we naar een muziekvoorstelling gaan douche ik nog even. Echter het is nog voor half acht en dan is er geen warm water in het hotel. Dan maar een frisse douche.

Half acht vertrekken we naar de NaXi concert Music hall. Hier krijgen we een optreden van een groep mensen die 1400 jaar oude Chinese muziek ten gehore brengen.
Het  31 man tellende orkest is een kleurrijk stel dat langzaam op het podium verschijnt. De gemiddelde leeftijd schat ik op 85, iets wat aardig in de richting komt blijkt later. Na een ellenlange aankondiging begint de muziek. Het ritme en het samenspel doet me denken aan de Jostiband, nu alleen met bejaarde Chinezen. Na elk nummer volgt er weer een ellenlange introductie en/of uitleg in het chinees die in vogelvlucht herhaald wordt in het Engels. De tijd van deze introductie wordt door de orkestleden gebruikt om in te dutten of uitgebreid uit de neus te peuteren. Na anderhalf uur verveeld te hebben toegekeken is het eindelijk afgelopen.
we bevinden ons in het oude centrum dus genieten we nog even van de gezellige sfeer die hier heerst voordat we terug naar het hotel gaan.