Vertrouwen

Vandaag is een reisdag. We gaan naar plaza larga, gelegen aan
de wel bekende varkensbaai.

Kim rijdt en ik navigeer. Er is een tankstation in het reservaat
wat ons de gelegenheid geeft nog even tanken. Het aantal tankstations is laag
en het verstandig lange afstanden te beginnen met volle tank.

Na de vraag of de tank vol moet begint de man te tanken.
Onderwijl houdt hij een praatje totdat hij na 10 liter te hebben getankt geheel
onverwachts naar binnen loopt, iets aan een kastje friemelt en weer mompelend naar
buiten komt. De pomp was nog niet afgeslagen en de auto was ook nog niet vol.
Vervolgens maakt hij zijn werk af en presenteert mij de rekening. Tien cuc meer
dan op de pomp. Nou zijn ze in Cuba gek op fooien, maar ik bepaal nog altijd
hoe veel, dus ik vertel hem dat het niet klopt. Hij probeert mij wijs te maken
dat hij twee maal getankt heeft. Was dat die vreemde beweging naar binnen zonet,
dacht ik. Ik heb toch zeker de liters op de pomp in de gaten gehouden en die
was niet opnieuw begonnen. Hij probeert mij te overtuigen met een bonnetje uit
een creditcard machine die aangeeft dat je maximaal 50 liter geautoriseerd bent,
wat niet overeen komt met mijn aantal liters. Wanneer ik hem zijn manoeuvre
nadoe kijkt hij in een  ander apparaat en
geeft aan dat ik gelijk heb.

Als Europeaan geeft ik toe dat ik erg wantrouwend ben geworden
in de mens, iets wat in Cuba niet past, echter na twee verkeerde restaurant
rekeningen waar extra items op stonden en dit incident ga ik twijfelen. Of kan
men hier toch niet zo goed rekenen.

Het is bloedheet dus de airco draait overuren. De tweebaans snelweg
is zo goed als leeg dus doorrijden is geen probleem. Kim gedraagt  zich als een volleert  rally rijder bij het ontwijken van de gaten
in de weg wanneer deze plotseling opduiken. Naarmate we Havana naderen wordt
het drukker, maar met onze gps en de aanwijzingen op de weg is het niet
moeilijk de snelweg A1 te vinden in zuidelijke richting. Deze driebaans snelweg
moeten we voorlopig volgen.

Wanneer we na een paar uur de snelweg verlaten duiken we het
landschap in richting de kust.

Wanneer je playa largo binnen rijdt kun je de enorme
Cubaanse vlag niet missen. In de nabijheid staat een tank die de herinnering
aan de invasie van de Amerikanen moet doen herleven. De huizen zijn leuk
gekleurd en er zijn opvallend veel bouwwerkzaamheden aan de gang. Ook hier zijn
de toeristen ontdekt.

Onze casa is fel groen met blauw gekleurd en ziet er
verzorgd uit. De vrouw des casas verwelkomt ons en laat zien waar onze kamer
is. Onder het genot van een ananas welkoms drankje inspecteren we de van alle
gemakken voorziene kamer.

We spreken af dat we die avond in de casa komen eten en stappen
weer in de auto om naar een eerder op de hoofdweg gepasseerde krokodillen farm
te gaan.

De man op het parkeerterrein verteld ons dat we beter eerst
het boottochten over het meer kunnen doen ipv de krokodillentranen omdat de
sluitingstijd van de boottour naderde.

Aan boord van de kleine speedboot zitten 8 passagiers en de
tegen de zon ingepakte bestuurder. Al snel geeft de  man vol gas en vliegen we met hoge snelheid
over het water in een tussen bomen begroeit kanaal. Na een paar minuten
bereiken we het open meer waar de wind voor verkoeling zorgt. Na ongeveer 15
minuten arriveren we bij een met houten hutten bebouwd eiland waar de boot
aanlegt. Jullie hebben 35 minuten om rond te kijken en dan varen  we weer terug , roept de man. Het eiland,
vroeger bewoond door de indianen, is nu een hotel waarbij de hutten met
palmblad daken als kamer of souvenier winkel dienst doen.

Een aantal beelden
laat zien wat de indianen zoal deden in die tijd om aan voedsel te komen. Een
van de hutten is “ bewoond “ en bij het binnen gaan word er vluchtig een soort
van indianen ritueel afgewerkt waarbij je gezicht beschilderd wordt met twee
strepen. Als ik de bij de uitgang staande en om geld vragende dame vraag naar
wat er net gebeurd is, antwoord ze dat ze dat niet weet omdat ze niet van hier
is.

De tocht over het water verloopt gelijk aan de heenweg en
terug bij de krokodillenfarm bekijken we bij de ingang wat er te verwachten is.
Gezien de staat van de farm en de ervaring die we hebben met Cubaanse
attracties , besluiten we deze keer maar geen kaartje te kopen en terug te
keren naar de casa.

We hebben het eten  gereserveerd bij casa Frank. Het terras op de
eerste verdieping is ingericht met een bar, een jacuzzi en tafels en stoelen.
Voor onze kamer laten we ons zakken in twee klaar staande stalen stoelen met
een houten hangmat zitting. Het buiten meubilair in Cuba is  over het algemeen van leuk uitziend giet en
smeedstaal. Het lijkt alsof dit door de staat is verstrekt omdat van het overal
van het zelfde model en uitvoering zijn. Ook de houten schommelstoelen die je
op elke veranda ziet lijkt, in heel Cuba, uit de zelfde fabriek te komen.

Ik vraag me af of het buiten het seizoen is omdat er niemand
te zien is bij de bar, maar langzaam druppelen de andere gasten binnen. Tegen
zessen verschijnt de barman van de familie en richt de bar in met alle soorten
sterke drank, zet de feestverlichting aan en start de muziek. Tijd voor een
mojito of zoals ik dit keer besluit een daiquiri. Van oorsprong een drankje
tegen malaria voor mijnwerkers maar gemodificeerd in een bar in Havana.

Het eten staat om zeven uur op het programma, dit om de muggenplaag
 die om acht uur arriveert voor te zijn.
We zitten namelijk in een moerasgebied.

Het eten is overweldigend met soep, broodjes, salade en voor
mij twee grote vissen en een dessert. Het bord met garnalen die Joyce en Kim
hadden doet  daar niets voor onder.

Als de zon onder is blijven we nog even hangen, maar onze muggenspray
heeft  weinig invloed op de aanval vanuit
het moeras. Ook de man die de lucht bestuift met chemicaliën vanuit zijn door
de straten rijdende trekker, kan de muggen niet weren. De barman zegt dat na de
besproeiing de muggen een uur wegblijven. Ik ben benieuwd met wat voor troep
hij ons zonet heeft behandeld.

Na een frisse douche om de warmte en de chemicaliën af te
spoelen gaan we naar bed