De tweede dag.Gelukkig kunnen we uitslapen. De bus zal vandaag om elf uur vertrekken voor een rondrit door Tashkent. Na een eenvoudig ontbijt sluiten we aan bij de groep. Dit keer lijken we de jongste van het stel. Door deze snelle groepsscan waan ik mij even in het programma “de wereld rond met 80 jarigen”. Uiteindelijk valt het mee en is ook iedereen even reislustig als wij.De bus stopt eerst bij de bank om ervoor te zorgen dat we onze euros kunnen omzetten in de Sum. Voor een euro krijg je iets meer dan 10000 Sum. Omwisselen op de zwarte markt is veel gunstiger, maar is sinds drie jaar verboden, dus zullen we het moeten doen met een de criminele koers van de banken.Volgende stop is Kukeldash Madrassah.
Het werd gebouwd rond 1570 door de Shaybanid-dynastie van heersers. Een madrasa is een vierkant gebouw met een open binnenplaats. Hier bevinden zich kleine kamers waar studenten verbleven tijdens hun heilige studie. Aan de voorzijde is vaak een bidzaal en een studiezaal te vinden. Hier is nu een koran museum met één van de oudste geschriften te vinden. Naast de madrasa is ligt er aan het grote plein nog een mausoleum en een moskee. Op het middenplein van de oude school zijn nu diverse winkeltjes gevestigd die hun voornamelijk handgemaakte spullen verkopen.De eerste indruk van Oezbekistan is goed. Het is opgeruimd, schoon en goed georganiseerd. Dit is waarschijnlijk het effect van jarenlang sovjet overheersing.Het verkeer heeft ook gelijkenissen met de Sovjettijd. Waar vroeger de Lada het straatbeeld beheersten, is het nu de Chevrolet. Voornamelijk witte. De brede wegen rijder er vol mee. De reden is de honderd en tien procent extra belasting op auto’s buiten Oezbekistan geproduceerd. Chevrolet heeft hier drie fabrieken en doet blijkbaar goede zaken.
Het land is voornamelijk islamitisch en binnen deze cultuur vindt je meestal de bazaar. Hier in Tashkent bezoeken we de Chorsu bazaar.
Het is altijd leuk om rond wandelend van de geuren en kleuren te genieten en de bedrijvigheid te observeren.Na een kleine rit met de bus stoppen we bij de witte moskee. Dit is een nieuw complex welke dagelijks bezocht wordt door talloze gelovigen.
Na een korte fotostop gaan we lunchen. Wij schuiven aan bij wat medereizigers en bestellen in tegenstelling tot onze tafelgenoten die zwaar lunchen, een kop koffie en thee met lekkere taartjes. Het is inmiddels half drie dus uitgebreid lunchen zie ik niet zitten.Dit wordt ook de eerste keer dat we afrekenen en dat verloopt niet echt gestructureerd. Als Nederlanders willen we natuurlijk afzonderlijk betalen, maar ja we krijgen één rekening. Normaal geen probleem, maar als je letters op de bon niet kan omzetten in iets begrijpbaars wordt het lastig. Hulp van John onze reisleider biedt uitkomst. Afrekenen doe jij bij de kassier bij de uitgang.
Tashkent is een moderne stad met meer dan drie miljoen inwoners. De stad is voor een groot deel herbouwd na de grote aardbeving van 1966. Het toenmalige Sovjetregime heeft de stad in rap tempo weer hersteld en dat is goed te zien aan de bouwstijl. Omdat de aardbeving een nog altijd onbekend aantal levens heeft geeist heeft men een monument opgericht, die wij als een fotostop bezoeken.
Next stop is het monument ter ere van de tweede wereldoorlog. Waar de mannen in die tijd naar het front werden gestuurd, moeten de achtergebleven vrouwen en kinderen werken in de talloze fabrieken die het front moesten bevoorraden met wapentuig en ander materieel. Een eeuwige vlam en koperen tablets met namen van gesneuvelden houden de herinnering levend.Vanuit het monument lopen we naar het onafhankelijkheidsplein. Dit grenst aan het gebouw van het consulaat en is het voormalige plein waar de sovjets hun grote militaire parades hielden die ik ken van de nieuwsuitzending op de Nederlandse tv. Nu is het gigantische plein omgetoverd tot een mooi park met veel groen.
Eén van de bezienswaardigheden in Tashkent is de metro. De stations zijn na de aardbeving hersteld en zijn stuk voor stuk ware kunstwerken. We nemen de metro richting het station waar kosmonauten onderwerp zijn van de kunst. Hierbij stappen we meerdere malen over om een goede indruk van de stations te krijgen. Aangekomen bij Kosmonavtlar stappen we over op de klaarstaande bus die ons via het Timur plein terugbrengt bij het hotel.
Het is half acht en we besluiten aan de overkant te gaan eten in een goed aangeschreven Oezbeeks restaurant. De buitenkant is versierd met de vele neon en ledverlichting, de binnenkant is protserig met veel mozaïek, grote kroonluchters, lange tafels en vergezeld met muziek. Op de tweede verdieping zijn z.g. privé kamers waar je afgezonderd kan dineren. De vele obers rennen af en aan om het grote aantal gasten snel en goed te bedienen.Wij strijken neer op de tweede verdieping aan een lage tafel omringd met sofa’s.De menukaart is in het Engels, maar er staan geen prijzen vermeld. Dat is een leuke uitdaging.We willen iets Oezbeeks en laten ons adviseren door de ober. We gaan direct voor een hoofdgerecht, maar blijkbaar is dat hier niet gebruikelijk. De vriendelijke jongeman blijft aandringen op echtra salades, extra vlees etc. Ik vertel hem dat ik een bescheiden eter ben en niet wil eindigen als een dikke (wal)Rus.Naast ons zit een familie die de vijftigste verjaardag viert van de moeder. De vader van het gezelschap komt dit huppelend op de maat van de muziek ons even vertellen en maant de ober nog iets in de richting van onze tafel. Of wij bier willen, vraagt de ober. Iets waar de vader van het gezelschap een beetje te veel van op heeft denk Joyce. Wij bedanken en genieten verder van ons eten en de atmosfeer. Als we genoeg hebben gehad vraag ik om de rekening, die maar elf euro bedraagt, en gaan terug naar het hotel. We gaan op tijd naar bed, want we moeten om half vijf opstaan voor de volgende etappe van de reis.
