26 juli 2011, dag 17

De bus vertrekt om half negen. Maar voordat we instappen gaan we nog ontbijten in the old town. Met de buik gevuld met bananen pancakes vertrekken we richting Dali. Voor deze reis is 6 uur uitgetrokken, maar de ervaring heeft geleerd dat je daar gerust 2 uur bij op kunt tellen. De wegen zijn opnieuw slecht, maar de omgeving is fascinerend. Oude verlaten dorpen, mooie landschappen en gevaarlijke verkeerssituaties. Alles passeert de revue. Om 6 uur arriveren we in Dali. De chauffeur kent de stad niet en verdwaald. Hij leidt ons een straat in die verboden is voor tuktuks, handkarren, scooters, trekkers en auto’s en je mocht niet stilstaan en toeteren. Dit laatste is een lastige opgave voor de chinezen. Beter geen remmen dan geen toeter. Al deze geboden weerhoudt de chauffeur er niet van toch de straat in te rijden. Al snel weten we waarom je hier niet in mag. Er is weinig plek langs de geparkeerde auto’s , en zeker niet voor een bus. Omdat  er naast de weg een aangelegd stadskanaaltje/diepe goot loopt kunnen we geen kant op. De bus balanceert op het randje en dreigt met zijn rechter voorwiel over de rand te schieten. Omdat ik het raam open heb en zie hoe de bus er voor staat, maan ik de chauffeur te stoppen, die probeert op gevoel door te rijden. Wanneer ik uitstap maak ik ruimte door spiegels in te klappen van de aan de linkerzijde geparkeerde auto’s en geef aanwijzingen aan de chauffeur. Dit millimeter werk voorkomt dat de bus nog meer vertraging op loop. Met luid applaus in de bus kunnen we verder.

Joyce is inmiddels ziek geworden en stap uit om frisse lucht te krijgen. Het hotel is niet ver en zij besluit verder te lopen. Echter na het passeren van Chinese straatventers en de gecombineerde lucht van riool en hun kookkunst gaat het mis. Er moet een “chinees” naar buiten.

In het hotel gaat Joyce naar bed en ik ga met de groep nog in het oude centrum eten. Dit maal een lekkere lassagne. Het is een welkome afwisseling op het gepeperde Chinese eten.
Omdat ik mijn schoenen in Shangri la heb achtergelaten ga ik nog even de stad in voor een paar schoenen. Uiteindelijk koop ik echte Xtep- schoenen in een winkel waar 3 jonge, niet engels sprekende meisjes mij diverse modellen aanprijzen. Ik weet de prijs naar 18 euro terug te brengen.