Cuka

Omstreeks half twaalf arriveren we in Trinidad. Op zoek naar
onze casa verlaten we het asfalt en komen op de traditionele kinderhoofdjes
terecht waarmee het historische centrum is bestraat. Stapvoets is de
aanbeveling omdat naast dat kinderhoofdjes al wat oncomfortabel rijden is, ook
de enorme gaten en verzakkingen in het wegdek voor een uitdaging zorgen. Onze
chinees houdt stand en we arriveren bij een parkeerplaats achter de casa. Hier
zijn direct de eerste tekenen van een gretig Trinidad merkbaar. Niet één cuc
als gebruikelijk maar drie dit keer.

Het is nog een aardige klus om de koffers over de
kinderhoofdjes te begeleiden, maar uiteindelijk arriveren we bij de casa waar
we hartelijk ontvangen worden door de eigenaresse. Onder de veranda en onder
het genot van een drankje wachten we tot de kamer gereed is. De papagaai cuka
verwelkomd ons met ola en zoals een zelf respecterende papagaai beaamd, het
veelvuldig noemen van zijn eigen naam.

Daarna gelijk de stad in, we hebben veel gehoord over Trinidad
en willen het nu met eigen ogen zien.

Wat opvalt is dat het centrum relatief klein is en bezet
wordt door de toeristen. In de cirkel eromheen speelt het dagelijks leven van
de cubanen af. Er zijn veel shops met souveniers, barretjes en restaurantjes.
Het centrale plein heeft een aantal mooie historische panden en een grote voor Cubaanse
begrippen kerk die wij als eerste aandoen. De uit hout gesneden beelden zijn
indrukwekkend, maar verder is de kerk aan een likje verf toe.

We bezoeken de bekendste gebouwen die we via een route in de
reisgids kunnen vinden en besluiten op zoek te gaan naar een bakkerij. We
hebben al verschillende keren cubanen met grote taarten over straat zien gaan
en willen die wel eens proeven.

Mijn kaartje laat zien waar een bakkerij zit en aangekomen
zien we niet de taarten waar de cubanen mee pronken. Het zijn hier zoete
gebakjes, ook lekker , dus we bestellen drie verschillende. De service is er
slecht en de koffie matig maar het gebak smaakt goed.

Na een kleine siësta gaan we op zoek naar een leuk
restaurantje waarbij joyce de voorkeur heeft op nueva era, gelegen naast de
kerk. Echter we besluiten eerst op een dakterras een cocktail te drinken onder
genot van een vlotte Cubaanse band met het uitzicht op de ondergaande zon. Weer
terug op straat wordt Kim aangesproken door een vrouwtje die als promotor klanten
werft voor een verderop gelegen  paladar.
We besluiten mee te gaan en belanden via een aantal kleine trappen op een leeg
terras boven op een voormalig huis.

De promotor blijft nog even hangen om de menukaart uit te
leggen en na de bestelling te verdwijnen. Langzaam loopt het kleine terras vol
en ons eten arriveert. In vergelijking met alle andere plaatsen valt dit wat
tegen. Zijn we nu zo verwent of is dit werkelijk minder?