Tokkel

We doen rustig aan, het is als vroeg warm buiten, maar daar
zullen we de komende anderhalf uur geen last van hebben. We zijn op weg naar Las
Terrazas

We nemen dit keer de snelweg van af Pinar del Rio in de
richting van Havana. Afgezien van wat vrachtwagens en wat toeristen huurauto’s is
het erg niet druk. Zo af en toe een houten kar getrokken door paard of os, een
fietser en wat liftende bewoners uit de omgeving op de vluchtstrook breken de
saaiheid een beetje. Het wegdek is redelijk en de maximum snelheid is honderd
km per uur. Wel goed opletten want afslaan naar links door de berm is blijkbaar
toegestaan zo ook voor onze afslag. Echter ik mis hem en moet terug. Dit is hier
vrij simpel, gewoon keren door de middenberm. Bij de afslag staat een jonge man
die blijkbaar dezelfde kant op moet als wij en ik besluit hem mee te nemen. Hij
blijkt in Las Terrazas te wonen en wijst ons de weg. Deze lift bespaard hem een
6km lange wandeling in de hitte.

Het hotel ziet er mooi uit en is gesitueerd op de heuvel
tussen de palmbomen. Bij de receptie staat een oude boom waaromheen het gebouw
gevormd is. Omdat we vroeg zijn is onze kamer nog niet klaar. Na een kleine
verfrissing besluiten we naar het lager gelegen meer te wandelen waar het
verzamelpunt is van deelnemers die willen afdalen met een tokkelbaan. Het lager
gelegen dorp is een eenvoudig betonnen appartementen complex in de kleuren van
de Cubaanse vlag. Het heeft voor westerlingen een trieste aanblik en het
vermoeden rijst dat de bevolking daar een armzalig bestaan leeft. Echter niets is
minder waar als blijkt dat de inwoners goed gebruik maken van het opkomende
toerisme en kleine winkeltjes en restaurantjes op de tussengelegen delen
runnen. Een wat nadere inspectie leert me dat de binnenkant van deze betonnen
huisjes netjes en kleurrijk zijn ingericht naar smaak van de bewoners. Het blijkt
dat alleen de buitenkant niet mag worden verandert omdat het een project van de
overheid betreft, en daar mag je niet aan morrelen.

Aangekomen bij het meer  blijkt dat men pauze heeft bij de tokkelbaan.
Dit geeft ons de kans de mojito’s te testen op het naastgelegen terras.

Het is rond de 35 graden en jezelf in een harnas hijsen met
toeters en bellen is dan een redelijke opgave, maar het is zover. We stappen in
de bak van een oude groene pick-up truck en rijden via een zand-grind pad de
berg op. De kleine houten bankjes weerszijde geven weinig steun en we klampen
ons vast an alles waar je grip aan hebt.

Boven aangekomen wordt ons kort uitgelegd hoe het tokkelen
werkt en worden de beschermende handschoenen aangetrokken.

Op een klein houten platform wordt je aangehaakt met
gezekerd en voor je het weet voel je een duw in je rug en hoor ik het gierende
geluid van de wieltjes die versnellen op de stalen kabel. Met hoge snelheid tussen
de boomtoppen door vlieg ik naar beneden. Ik heb nog niet kunnen oefenen en heb
daardoor een gevoel van onzekerheid wetende dat ik straks een signaal krijg om
te remmen. Het in gedachte doornemen van de rem manoeuvre geeft mij niet de
tijd  om van het uitzicht te genieten.

Voor ik het weet sta ik ergens aan de andere kant op
eenzelfde houten plafond ergens in een boom.  Een instructeur helpt me van de kabel los te
komen en ik zie Kim stijf van de adrenaline het zelfde ondergaan. Als we naar
het volgende punt gedirigeerd worden realiseer ik me dat we nog niet klaar
zijn. We hebben  zes afstanden te
overbruggen om uiteindelijk als de laatste stuk over het meer te gieren en te
eindigen bij het opstappunt.

Je zou zeggen dat de wind ons zou afkoelen, maar de inspanning
heeft  de overhand gehad en we snakken
naar iets te drinken. Gelukkig is de redding nabij en we drinken wat op het
nabijgelegen terras. Geen mojito’s dit keer.

De reisgids adviseert Mercedes als het om lokale gerechten
gaat. Het tussen twee appartement-blokken 
gelegen platform is sfeervol ingericht maar was nog leeg. Een tafel voor
tien  was gereserveerd. De vriendelijk
eigenaar wijst ons een tafeltje toe en geeft ons de menukaart waarin de  gerechten omschreven staan die zijn familie
volgens traditioneel recept bereid.

Waar een traditionele maaltijd uit voor-, hoofd- en
nagerecht bestaat met hoeveelheden waar een doorsnee Amerikaan genoegen mee
neemt, kiest Kim alleen voor de mais 
soep, Joyce het stoofpotje en ik de vis. Meer dan genoeg en van een
excellente kwaliteit . Wanneer een groep muzikanten begint te spelen blijven we
hangen en bestellen koffie met ijs. Na een gesprek met de bongo speler over
zijn Europese ervaring taaien we af.